از راه فراز آمده با هلهله اسفند             وقت است كه از نو بسرايم غزلي چند

در بارش خنياگر باران بنشينم‏                خالي شوم از دغدغه و حيله و ترفند

بي‏خويش-رها باشم از اين كنج نفس‏گير       با رقص-برون‏ آيم ازين خانه‏ دربند

اسفند فراز آمده تا مشعلي از شعر          در سينه‏ ي افسرده ‏ام از نو بفروزند 

تا چند توان خورد ز هرحادثه رودست؟      تا چند توان بود به هر فاجعه پابند؟ 

اسفند خبر مي‏دهد از رويش نوروز           از رويش نوروز خبر مي‏دهد اسفند

اسفند مگو سايه كش فصل بهار است‏      اين تهمت بيهوده به اين باكره مپسند

اسفند بهاري‏ست در آغوش زمستان‏        چون آتش پنهان شده در جان دماوند

آيينه فرومي چكد از ابر در اين ماه‏             مي‏رويد از آغوش زمين پونه‏ ي پيوند

اسفند دل‏ انگيزترين حادثه ‏ي سال‏             اسفند طربناك ‏ترين ماه خداوند

اسفند مرا عيدي و اسفند مرا عيد           اسفند مرا شربت و اسفند مرا قند

اسفند فريباست مبادا بخورد چشم‏          تا چشم بدش كور شود-دود كن اسفند

اسفند مرا مي‏دهد از خويش رهايي‏         اسفند رها مي‏كندم از زن و فرزند

اين ماه مرا وعده نبايد به كسي داد         اين ماه ندارم خبر از چون و چه و چند

اين ماه ندارم هنر توبه و پرهيز                اين ماه ندارد اثري در دل من پند

از نغمه‏ ي خيام نشابور پر از شور            با زمزمه‏ ي خواجه‏ ي شيراز،سرم بند

اين ماه من و سير در آفاق طبيعت‏           اين ماه من و من ، من و آزادي و لبخند

اين ماه چه ماهي‏ست كه شفافم و روشن؟    اين ماه چه ماهي‏ست كه خوشحالم و خرسند؟

گفتند كه دوران قصيده سپري شد             ما را خبري نيست از اين قصه كه گفتند

ما حوصله‏ ي توبه از اين شيوه نداريم‏           ما دل نتوانيم از اين زمزمه بركند

من كه از اين شعر خيلي خوشم مياد, اميدوارم مورد پسند شما نيز قرار گرفته باشد.